- ویله کنان (وَ / وِ لَ / لِ کُ)
صفت بیان حالت از ویله کردن. نعره زنان. فریادکنان، ناله کنان:
در او مرغ و نخجیر گشته گروه
برفتند ویله کنان سوی کوه.
فردوسی
در او مرغ و نخجیر گشته گروه
برفتند ویله کنان سوی کوه.
فردوسی
معنی ویله کنان - جستجوی لغت در جدول جو
- ویله کنان
نعره زنان فریادکنان، ناله کنان: (ددو مرغ و نخجیر گشته گروه برفتند ویله کنان سوی کوه) (شا)
پیشنهاد واژه بر اساس جستجوی شما
(مو یَ / یِ کُ)
لغت نامه دهخدا
در حال مویه کردن. در حال موییدن. گریه کنان. (از یادداشت مؤلف) :
نمودی به من پشت همچون زنان
برفتی غریوان و مویه کنان.
فردوسی.
و رجوع به مویه و مویه کردن و مویه گر شود
نمودی به من پشت همچون زنان
برفتی غریوان و مویه کنان.
فردوسی.
و رجوع به مویه و مویه کردن و مویه گر شود
(فُ مُ دَ)
لغت نامه دهخدا
ویله زدن. بانگ برزدن. نعره برآوردن:
به بالا برآمد جهانجوی مرد
چو رعد خروشان یکی ویله کرد.
فردوسی
به بالا برآمد جهانجوی مرد
چو رعد خروشان یکی ویله کرد.
فردوسی
(لَ / لِ)
لغت نامه دهخدا
دهی از دهستان درجزین بخش رزن (ر ز) شهرستان همدان واقع در 18 هزارگزی جنوب خاوری قصبۀ رزن و 2 هزارگزی جنوب راه اتومبیل رو رزن به همدان. کوهستان، سردسیر، دارای 60 تن سکنه. آب آنجا از رودخانه، محصول آنجا غلات و حبوبات و صیفی و لبنیات. شغل اهالی آنجا زراعت و گله داری. صنایع دستی زنان قالی بافی و راه آن مالرو است. (فرهنگ جغرافیائی ایران ج 4)
ناله کننده: هربن مویت غمی وناله کنانست هرسرمویت که آه، یارتوگم شد، (خاقانی لغ)، درحال نالیدن: دوش همی گشتم من تابسحرناله کنان بدرک بالصبح بداهیچ نومی ونفی. (دیوان کبیر 33: 1)
ویله زدن: (ببالا بر آمد جهانجوی مرد چو رعد خروشان یکی ویله کرد)، ناله کردن
آدم لاابالی در کار و تلاش